“Wat mooi! Je ziet er echt bijna niets meer van!” De laatste weken heb ik diverse mensen in mijn omgeving dit horen zeggen, nadat ik ze met een voorzichtige en soms wat licht taxerende blik naar het kuiltje in mijn hals heb zien kijken. En dan kijken ze me bemoedigend en blij aan: “Dat hebben ze mooi gedaan!” Het is waar: je ziet er bijna niets meer van! Nu, bijna tien maanden na mijn operatie, is slechts nog een smal wit streepje zichtbaar, de ene dag wat meer dan de andere dag.
Terwijl de mensen al verdwenen zijn, merk ik dat het zinnetje blijft rond resoneren in mijn hoofd. “Je ziet er bijna niets meer van!” Wat bedoelen ze daar eigenlijk mee? En vanuit welk kader komt dit? Ik weet het, dat streepje in mijn hals past niet bij het schoonheidsideaal van vandaag. Want elke vlek of rimpel is ons ergens teveel. En toch: als ik in de spiegel kijk, dan is dit streepje in de achterliggende maanden me inmiddels dierbaar geworden. Voor mij is dit een teken van overwinning!
Want voor mij gaat áchter dit litteken een scala aan gedachten en gevoelens schuil. Het staat voor weken, maanden, eigenlijk jaren van een sluimerend overwegen. Van heen en weer geslingerd worden tussen een schoorvoetend ‘ja’ en een toch weer resoluut intern ‘nee!’-gevoel. Het staat voor uren wakker liggen en niet weten wat te doen. Het staat voor het doorworstelen van moeilijke vragen en het me uiteindelijk al gaande leren overgeven aan de stap van het me dan toch maar laten opereren en ‘niet weten hoe het uitpakt’. Dit streepje in mijn hals herinnert mij aan mijn proces van vertrouwen krijgen in dit stuk en me er aan leren overgeven. Het vertelt me iets van mijn verhaal…
Is ten diepste niet elk litteken wat jij en ik in ons lichaam of onze ziel met ons mee dragen een zichtbaar teken dat we het lijden in ons leven tot nu toe hebben overleefd? Een tastbaar symbool dat we het hebben gered? Dat we er doorheen gekomen zijn – hoewel absoluut niet zonder butsen en schrammen? Ja, we dragen de wonden die we aan het leven opliepen wel degelijk in ons lichaam of in onze ziel met ons mee. Heel pijnlijk soms. En toch: elk litteken laat ons zien dat het lijden niet het laatste woord heeft! Want hoe dan ook: we zijn verder dan toentertijd!
Terwijl ik met de litteken crème voor de spiegel sta, vraag ik me af wat ik aan het doen ben? De crème is bedoeld om de wond te verzorgen en daarnaast helpt het ook om de wond zo mogelijk onzichtbaar te maken. Die verzorging wil ik wel, maar die onzichtbaarheid? Hoe dieper ik er bij stil sta, hoe dierbaarder dit streepje voor mij wordt. Want het is voor mijzelf als een tattoo van dankbaarheid en bemoediging geworden. Juist alles wat ik heb doorworsteld én doorstaan, geeft mij ook moed en nieuw vertrouwen voor de toekomst! Juist dát is de vrucht van dit proces! En moet ik dat dan wegpoetsen? Voor wie eigenlijk? Mag mijn doorworsteld proces en mijn dankbaarheid zichtbaar zijn en blijven als een bemoedigend teken voor mijzelf zowel als voor jou?
Misschien draag jij ook littekens in jezelf mee: fysiek of emotioneel. Soms wellicht heel onzichtbaar voor anderen, maar wel voelbaar voor jouzelf! En dit is ook de realiteit: bij ‘weerswisselingen’ kunnen littekens weer pijnlijk gaan trekken. Juist als je geraakt (en getriggerd) wordt tijdens veranderingen in je leven. Wat doe jij dan? Heeft het zorg nodig en wil je hier verder mee komen? Is het voor jou wellicht nu de tijd om daar iets mee te gaan doen? Weet je welkom bij Praktijk Hineni!